Over Arjan Erkel

Rotterdammer

Ik ben een geboren en getogen Rotterdammer en ben in 2006 in Moskou getrouwd met Amina, die uit Dagestan komt. Samen hebben wij drie prachtige dochters. Ik groeide op in een warm gezin met een oudere en een jongere broer en een zus. Mijn jeugd bracht ik door in de wijk Alexanderpolder en ik ging naar de Van Veldhuizen basisschool. Op 9 maart 1970 ben ik op tien hoog geboren in de Favrestraat. Net als andere jongens uit de buurt voetbalde ik bij Alexandria ’66. Ook zat ik bij de scouting De Kralingsche Troep. Boksen deed ik bij de bekende Rotterdamse boksschool Theo Huizenaar.

Studie

Na de middelbare school Comenius, ging ik culturele antropologie studeren aan de Radboud Universiteit in Nijmegen. Voor mijn afstudeeropdracht deed ik voor het eerst voor Artsen zonder Grenzen veldwerk in 1994; in Noord-Uganda bestudeerde ik het ontstaan van een nieuwe gemeenschap in een vluchtelingenkamp waar zo’n 70.000 Sudanezen naartoe gevlucht waren. Na deze eerste buitenland ervaring was ik verkocht. Ik wilde vaker leven in een andere cultuur, mensen in nood helpen en samenwerken met internationale collega’s. In 1997 rondde ik mijn studie af.

Artsen zonder Grenzen

Met veel plezier heb ik sinds 1996 voor Artsen zonder Grenzen gewerkt in Kenia, Sierra Leone, Tajikistan, Uzbekistan en Rusland. Eerst als student, toen als logistiek manager, vervolgens als project coördinator en tenslotte als country manager in Rusland in 2002. De intense ervaringen blijven me altijd bij. Hoewel ik geen medische kennis heb, heb ik pasgeboren baby’s hartmassage gegeven en wonden door keizersnedes bij vrouwen schoongemaakt. In Nederland is dit compleet ondenkbaar, in nood doe je gewoon wat je moet doen. Indrukwekkend waren ook de ontmoetingen met rebellenleiders, hoog in de bergen van Tajikistan en tijdens rondvluchten met helikopters, omdat rebellen normale wegen hadden geblokkeerd. Nog altijd staan ook de eindeloos mooie stranden in Sierra Leone op mijn netvlies.

Ontvoering in 2002

In conflictgebieden loop je als hulpverlener risico’s, maar daar sta je weinig bij stil. Toch werd ik op 12 augustus 2002 ontvoerd door vier gewapende mannen. Dit gebeurde in de Russische deelrepubliek Dagestan. Een extreem spannende periode volgde, waarin ik vaak voor mijn leven vreesde.

Hok van anderhalf bij twee meter

607 dagen zat ik opgesloten in donkere kelders, zwaar bewapende slaapkamers en het langst in een donker ondergronds hok van anderhalf bij twee meter met insecten en muizen. In dat hok zat ik vijftien maanden en al die tijd zag ik geen gezichten. De zwaar bewapende moslimrebellen die mij bewaakten droegen bivakmutsen. Ik werd mentaal heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop en voelde meer dan eens mijn einde naderen tijdens nachtelijke ritten in de kofferbak van een auto. Op weg naar donkere onzekerheid….

Confrontatie

Een mens blijkt uiteindelijk tot ongelooflijk veel in staat. Gelukkig heb ik me staande kunnen houden door te accepteren, me te vermannen, contact te maken met mijn bewakers en het initiatief te nemen mijn eigen situatie te verbeteren. Hoewel ik dit nooit over zou willen doen, heeft gevangenschap me verrassend veel inzichten opgeleverd. Ik werd keihard met mezelf geconfronteerd.

Vrij

Op 11 april 2004 kwam ik geheel onverwacht vrij…En ben ik vrij snel daarna een boek gaan schrijven. Mijn verhaal moest ik vertellen. Ook wilde ik graag mijn ervaringen delen. Dit doe ik nog steeds door lezingen te geven en workshops te organiseren.